Kavganın bitmeyen türkülerini söylemekti yoldaşlık. Dost sofrasında bahane olan çayı yudumlarken aynı bardaktan içmekti umudu bazen. Yoldaşına doğrultulmuş namlunun önüne durup etten duvar olabilmek, el değmemiş saflığıyla sevebilmekti. Yoldaşlık, çıkarsız sevmenin ortak dilde ifadesiydi.
Kobanê kent merkezinin kurtuluşunun 3. günüydü. Yoldaşlarla oturmuş, anıları, komik olayları ve geleceği tartışıyorduk. Sohbet, sıcaklığıyla hepimizi sarmış, sohbetten kopmamak için yerimizden kıpırdamıyorduk. Karargâhın bu kadar kalabalık olduğunu ilk kez görüyordum. Bütün arkadaşlar kent merkezinin kurtuluşuyla karargâha gelmişlerdi. Yapılacak bir iş nedeniyle bu güzel sohbetten ayrılmak zorunda kalmıştık. İşimizi hallettikten sonra hızlıca karargâha döndük. Bu sohbetten ayrı kalmamak için oldukça hızlı hareket etmiştik. İçeri girdiğimizde köşede bağdaş kurmuş oturuyordun, selamlaşmak için ayağa kalkıp “Nasılsın yoldaş?” deyişinde yoldaşlığın adı vardı. O gün oldukça yorgun ve bitkindin.
2 gün uyumamış, en sevdiğin işi layıkıyla yerine getirmeye çalışmıştın. Yaptığınız eylemi anlatırken, yaşadığın mutluluk görülmeye değerdi. Her anlatışında aynı hissiyatı yaşaman ve yaşatman görülmeye değerdi. Bu mutluluk halkına, mücadeleye bağlılığının ifadesiydi.
Uyumak için hazırlandığında, merak ettiğim bir şey üzerine uykudan vazgeçmiş merakımı cevaplamaya çalışmıştın.
Sorduğum sorular çoğaldığı halde yorgun olmana rağmen beni kırmamak için hepsini cevaplamıştın. Arkadaşlara yaklaşım tarzın, kimseyi kimseden ayırt etmeden aynı sıcaklıkla yaklaşman ve mütevazılığın, inancın, kararlılığın örnek alınacak davranışlardı.
O gün şehit düşen bir arkadaş üzerine sohbet ettiğimizde her ne kadar üzülsende gerçekçi yaklaşmış hataların ölümlere sebepler doğurduğu üzerine uzunca konuşmuştun. Kimsenin bize böyle bir haksızlık yapmaması gerektiğini belirtmiştin. “Yapacak daha çok işimiz var, dikkat etmeliyiz.” demiştin cümleni bitirirken.
Dersim dağlarından bahsettiğimizde nasıl da mutlu olurdun. Cebinden telefonunu çıkartıp, bolca yüklediğin Dersim fotoğraflarını gösterdiğinde hepimiz şaşırmıştık. Aliboğazı’na olan hayranlığın ve merakın hepimizde aynı heyecanı yaratmıştı. Dersim üzerine uzun uzadıya sohbetimiz ve her söz alanı can kulağıyla dinlemen bir çocuk heyecanından farksızdı. Uzun uzadıya anlatmak geliyor içimden seni, ancak kelimeler eksik kalıyor seni anlatmaya.
3 Şubat günü aldığımız bir haberle hüzne boğulmuştuk hepimiz. Şehit düştüğünün haberi gelmesi hepimizde karmaşık duygular yaratmıştı. İnanmak istemiyordum şehit düştüğüne. Daha yapacak çok işin vardı. Ama söz olsun sana yoldaş, vasiyet ettiğin gibi ağlamayacağız ardından. Yarım kalan sevdanı tamamlamak bize düşüyor artık. Söz olsun ki sana;
Munzur’un asi suyuyla buluşacak direniş kokan toprağın.
Numan Nergiz Ölümsüzdür!
Kobane’den Bir Partizan
